مرگ تدریجی سرزمین مادری در مقابل دیدگان اهالی سلفچگان

در فروردين ماه سال 1377 بود که شرکت شهرکهای صنعتی استان قم فعاليت خود را با احداث شهرك‌هاي صنعتي شكوهيه و سلفچگان آغاز كرد. غفلت جامعه مسئولین استانی در آن سالها در جذب سرمایه گذار باعث شد که استان قم مقصد حضور انبوهی از صنایع آلاینده ای باشد که سالها جهت اخذ مجوز پشت درب استانهای دیگر در انتظار نشسته بودند، ممنوعیت فعالیت صنایع آلاینده در شعاع 120 کیلومتری تهران، استان قم را به عنوان بهترین گزینه ها در مقابل صاحبان این صنایع قرار داد. خروجی برنامه ریزی و تصمیم گیری های مدیران وقت بر آن شد که صنایع آلاینده در منطقه سلفچگان استقرار یابند و یک سایت 18 هکتاری نیز جهت دفن پسماندهای ویژه در کنار شهرک صنعتی سلفچگان جانمایی شد. هیچگاه مدیری پاسخ این سوال را نداد که با کدام منطق، تحلیل، مطالعه و ارزیابی آمایش سرزمینی یکی از بخش های مهم  جمعیتی، با ویژگی های اقلیمی منحصر به فرد استانی درکنار منطقه حفاظت شده پلنگ دره و با وجود مناطق ییلاقی با منابع آبی شیرین درکنار دو سد مهم 15 خرداد و سنجگان و شاه راه حمل و نقل مرکز کشور با کلی مزیت های خاص جهت توسعه و سرمایه گذاری پایدار باید مقصد حضور پرریسک ترین صنایع شود؟

 در حالی که یکی از مهمترین اهداف ایجاد شهرکهای صنعتی، توسعه صنعتی کشور در خارج از مناطق شهری است تا تاثیرات منفی بار صنعت بر ساکنین شهری را به حداقل رسانده و آلایندگی را کم کند این سلفچگان و روستاهای آن بود که تمام ساختار های بوم شناختی آن به طور وحشتناکی تخریب و آلوده شد تا امروز به یکی از مهترین مناطق آلوده کشور تبدیل شود. در بیان فاجعه آوازه بی تدبیری و عدم مدیریت صورت گرفته همین بس که در سالهای گذشته حتی این بخش شاهد تخلیه پسماندهای ویژه از استانهای دیگر در کنار محورهای مهم مواصلاتی و جاده های روستایی و در سایت 18 هکتاری پسماندهای ویژه بوده است. هوای این بخش به دلیل حضور صنایع فوق آلاینده ای که عمدتا یا سیستم کنترل و پایش آلودگی نداشتند یا صرفا ماکتی ساخته شده بود تا مجوزها اخذ گردد و در بهترین حالت فعالیت بگ فیلتر هایی که هر زمان صاحبان این صنایع صلاح بدانند فعال می شود فوق العاده آلوده شده است. آلودگی خاک این منطقه به جهت تخلیه پسماندهای ویژه در کنار جاده ها و در بستر رودخانه ها به وضوح قابل مشاهده است و جای بسی تاسف دارد که عادی انگاری در ساماندهی این مناظر که بعضا بیش از یک دهه است هر روز در رویت مسئولین ذیربط قرار دارد موج می زند. گزارش های مردمی، بازید و آزمایش از برخی چاه ها حکایت ازنفوذ آلودگی به درون خاک و منابع آبی زیرزمینی دارد. نابودی منطقه محتمل و مرگ تدریجی سرزمین مادری در مقابل دیدگان اهالی بخش سفچگان در حال رخ دادن است. در فرآیند برنامه‌ریزی توسعه صنعتی جدا از اینکه حفظ محیط زیست اصلی ترین الویت است، برای دستیابی به توسعه و قرارگرفتن در مسیر آن، شناخت و درک مقتضیات جوامع انسانی و نیازهای آنان در ابعاد مادی و معنوی از حیاتی ترین اقدامات اولیه است. فعالیت صنایعی با حضور صاحبانی که وابستگی و تعلق خاطری نسبت به حفظ محیط زیست منطقه ندارند ثمره حمایت مدیرانی بوده است که تولیدهای کاذب، صادرات غیر مستقیم سوخت و هوای پاک سرزمینی و اشغالی که عمدتا برای غیر بومیان بوده است را کارنامه موفق و افتخار آمیزی برای خود قلمداد کردند. بی شک هزینه های مستمر تحمیل شده به اکوسیستم و تهدید سلامت جوامع انسانی هرگز با درآمد حاصله از این واحد های آلاینده در استان قم قابل جبران نیست و این نسل امروز و آینده است که باید تاوان بی تفاوتی و عدم مسئولیت پذیری مدیرانی را بدهد که در پاسخ به نقد عملکرد خود انبوهی از دلایل غیر کارشناسی و توجیه ها غیر معقول را ارائه می دهند.