به گزارش ایسنا، از برق گفتن و از برق شنیدن و گلایه ها از بی برقی نقل رایج این روزهای مردم است. وقتی سرکار هستیم، برق می رود، آن هم نه نیم ساعت و یک ساعت، بلکه دو ساعت وسه ساعت. وقتی به خانه می رویم نوبت رفتن برق خانه مان است. آن هم در این گرمای طاقت فرسای قم که امان از جاندار و بی جان بریده است.
هنوز هم کسی نمی داند که مشکل از کجااست. مزارع ماینری یا آمار صادراتی که هر روز تکذیب می شود. بارانی که امسال هم مثل سالهای گذشته با ما قهر کرده است و بر سر ما نمی بارد. همه چیز دست به دست هم داده که بهانه ها برای بی برق شدن ما جور جور باشد.
اما در این میان مسئولان هم توصیه هایی دارند. مثل توصیه جناب آهنین پنجه مدیر عامل شرکت توزیع برق استان قم که بیان کرد: عبور از شرایط اضطراری کنونی برق در استان نیازمند همکاری مردم است.
این گفته ها گفته های آشنایی است ولی چرا مردم؟ در خصوص آب هم همیشه می گویند مردم مراعات کنند که البته باید اینکار را انجام دهند ولی وقتی به آمارهای رسمی نگاهی می اندازیم به این نتیجه می رسیم که بیشترین مصرف آب کشور را کشاورزی و صنعت به خود اختصاص می دهند و مصرف خانگی آب کشور تنها 2 تا 4 درصد است. در خصوص برق هم چنین مساله ای تقریبا با کم و زیاد صحت دارد.
این آمارها را اگر با آمار دیگر آهنین پنجه مقایسه کنیم به نتایج جالب تری می رسیم.
مدیرعامل شرکت توزیع برق استان قم بیان کرد: ۲۰ هزار مشترک پرمصرف برق در قم وجود دارد که هزینه برق مصرفی آنها ۱۶ درصد بیشتر از نرخ مصوب اعمال می‌شود.
همچنین گفته است که،۸ درصد برق قم مربوط به دستگاه های اجرایی، مدارس و دانشگاه، ۱۳ درصد در بخش کشاورزی، ۳۰ درصد صنعت و ۳۶ درصد مربوط به بخش خانگی است.
ایشان همچنین به این نکته ظریف هم اشاره کرده است که اگر ۸۰ مگاوات صرفه جویی در بخش کشاورزی انجام شود خاموشی در بخش خانگی به صفر می رسد.
یعنی با یک حساب سرانگشتی وقتی زورمان به کشاورزی و ادارات و مراکز دیگر نمی رسد باید سر مردم خالی کنیم. بخش کشاورزی در کشور ما و استان قم به دلیل عدم برخورداری از سیستم های روزآمد و همچنین برداشت های عظیم منابع زیرزمینی کشورمان را با بحرانی دردناک برای آینده کشور مواجه کرده است.
گویا هرجا که حال برنامه ریزی نداریم مردم را سرراه قرار می دهیم و از آنها می خواهیم که خود را مدیریت کنند. اما وقتی به آمارهای خود مسئولان نگاه می کنیم می بینیم که خود آنها هم معترف هستند که بخش مردمی کمترین سهم را در این جریان دارد که البته و صد البته نیز این بخش باید خود را اصلاح کند و همین آمار 36 درصدی را نیز به کمتر از آن برساند که با عنایت بیشتر مردم همراه باشد.
از گوشه و کنار هم گزارش ها و سخنانی از سوی مردم و مسئولان می شنویم که بازگو کردن آنها خالی از لطف نیست. مثلا آقایی که شب گذشته از کنار باغ پرندگان شهرک قدس رد می شد، تصویری برای ما ارسال کرد که تمام چراغ های این باغ تعطیل شده روشن است. آن هم در دل کوهی که تا سال قبل برقی نداشت و خاموش بود.
اکبری در پیامی به ایسنای قم آورده است: من نمیدانم چرا باید این پرهیز از مصرف گرایی فقط برای ما مردم باشد ولی این فضاهای شهری که نیازی به برق هم ندارد باید روشن باشد. نمیدانم شاید مسئولان قصد دارند بگویندکه چه فضای زیبایی برای مردم ساخته اند ولی جایی که تعطیل است چرا باید این همه برق در آن روشن باشد؟
حمدالله سعیدی راننده تاکسی هم در پیامی به ایسنای قم آورده است: روز گذشته در یکی از شرکت ها رفتم و با صحنه ای مواجه شدم که درکش برای من سخت بود. آقای معاون در یک اتاق نشسته و با کت و شلواری که به کت و شلوار عروسی هم شبیه بود نشسته و دو کولرگازی بالای سرش روشن بود. یکی بالای سرش یکی هم سمت راستش. یعنی برای اینکه پرستیژ جناب معاون بهم نریزد و کت اش را در نیاورد حتما باید دو کولرگازی پرمصرف بالای سر ایشان روشن باشد.
مسعود هنرور هم در پیامی به ایسنا آورده است که درست است که همه باید یاد بگیریم مصرف بهینه داشته باشیم ولی آیا پول برق را از ما نمیگیرند و پرمصرف ها را هم جریمه نمی کنند؟ مگر اخطار قطع برق نمی دهند و اگر چند روز دیر شود برق را قطع نمیکنند؟ پس دیگر چه بهانه ای برای ما دارند؟ مصرف اکثر مردم معقول است و مثل گذشته نیست که مردم بی مهابا برق و آب مصرف کنند. هزینه های اشتراکی هم به حدی شده است که دیگر کسی مثل گذشته مصرف نمی کند. فکر نمی کنم که مردم ما چندان در این زمینه مقصر باشند.
روزی نیست که چنین گزارشات مردمی برای ایسنا و دیگر رسانه ها ارسال نشود. مردم از اینکه مثل کرونا همیشه باید تنها کسانی باشند که تکلیف دارند وباید مراعات کنند به سوال آمده اند. در همان وضع مقررات کرونایی بانک ها و نهادهای دیگر فعال بودند و مردم هم از خودشان می پرسیدند چرا فقط مغازه های ما باید بسته باشد و ادارات باز باشند؟
به نظر می رسد که تنظیم اصول وضع مقررات در کشور ما باید با پیوست های درک اجتماعی نیز همراه باشد. وقتی چنین اصولی رعایت نمی شود این گونه می شود که مردم همیشه این سوال را دارند که چرا مایی که کمترین تقصیر را در این شرایط داریم باید مراعات کننده باشیم و همراهی کنیم.
نظرات